True Copy

In True Copy laat BERLIN in haar kenmerkende stijl verschillende werelden en realiteiten op het podium samenvloeien. Samen met haar hoofdpersonage legt ze de vinger op enkele pijnpunten binnen de kunstwereld, maar toont ze ook het universele verhaal van één man die zich staande tracht te houden binnen een web van leugens. Of zijn het variaties op de waarheid?

Op 6 mei 1994 vallen de gendarmes binnen op het Franse landgoed van Geert Jan Jansen. Ze stoten er op meer dan 1600 werken van grootmeesters als Picasso, Dalí, Appel, Matisse en Hockney. Opmerkelijk detail: het merendeel ervan blijkt geschilderd door een Nederlander. Geert Jan weet gedurende meer dan twintig jaar de kunstwereld op te lichten. Hij doet dit zo overtuigend dat Picasso en Appel nietsvermoedend echtheidscertificaten uitschrijven bij werk dat hij maakt. ‘Ik ben geen oplichter, ik ben een verlichter,’ zegt hij er zelf over. ‘Ik denk dat ik hen best wat werk uit handen heb genomen.’

Vandaag hangen er in musea wereldwijd nog steeds enkele werken waarvan niemand vermoedt dat ze eigenlijk van Geert Jan komen. Een spellingsfout in een certificaat dat hij uitschrijft bij een werk “in de stijl van” Chagall doet hem uiteindelijk de das om.

Na BERLINs Perhaps All The Dragons…, waarin Geert Jan reeds opduikt als een van de dertig verhalenvertellers, staat hij in True Copy nu centraal. In de schaduw van de grote meesters, schaaft hij doorheen de jaren aan zijn ambacht. Geert Jans werk en leven is een evenwichtsoefening op de slappe koord tussen fictie en realiteit.

BERLIN toont in True Copy het interne radarwerk van een complexe man, als handleiding om – onder andere – de hypocrisie binnen de kunstwereld bloot te leggen. Welke waarde heeft de waarheid nog? En is het soms niet verfrissender om mee te kunnen gaan in een mooi vormgegeven leugen?