Programma
There never was a box + ANGRYBODIES
Femke Van der Steen en Tristan FeytenThere Never Was a Box is het vervolg op Mater en wordt het tweede deel van Femke Van der Steen’s Mater-Trilogie. De voorstelling is deel van het Eigen-kweek traject 2023 voor Vlaams-Brabant. “een aantal maanden later begint haar lijf te spreken wanneer ’t gewicht van haar geheim het water eindelijk doet breken ze baart een boeleke in een bolleke met zo’n bult tussen zijn benen en omda’t nie beter weet begin’t in haar plaats te wenen het zeurt en zaagt en kraakt als oude planken ’t gepriviligeerde zwijn Denkt da ’t iets heeft om voor te janken” (...) “hij is boos en alleen al wat hij doet is verkeerd en hoe hard hij ook probeert hij kan niet van zichzelf houden het was hem nooit geleerd” “hij gaat op stap om het te vinden en woedend woelt hij door het woud kijkend naar de kruinen en dropt zijn peuken in het zand waarna hij met korte adem op een open plek belandt” There Never Was a Box is een non dualistisch overgangsritueel van zowel vijf mannelijke spelers en een muzikant om op zoek te gaan naar wat een gezonde vorm van (hun) mannelijkheid zou kunnen zijn, als van schrijfster en regisseur Femke Van der Steen om van mannen te kunnen houden. Op een dansante, bombastische, speelse wijze verkennen ze wat het betekent om je (als man) te identificeren, en welke gevolgen dat kan hebben voor zij die dat niet doen. There Never Was a Box is een tragikomische poëtische herinterpretatie van oude verhalen en verbindt op humoristische, brutale wijze het aloude met het hypermoderne en futuristische. Met tekst, live elektronische muziek, futuristische kostuums, beweging en grote abstracte poppen, worden linken gelegd tussen het goddelijke, spirituele, fysische, politieke, en psychologische en nagedacht over alternatieve toekomstbeelden. “wij gaan een verhaal vertellen en als ge het nie verstaat dan is t goe dan doede maar uw oogskes toe al wak heb gezegd moogde vergeten dit is het begin” Femke Van der Steen studeerde in 2022 af met haar veelbesproken mastervoorstelling Mater, die in de zomer van 2022 te zien was op TAZ. Tristan Feyten studeerde samen met haar op LUCA en het duo won, samen met twee andere collega’s (Stan Martens en Runa Robbroeckx), de Boze Wolfprijs voor Beste Aanstormende talent voor Tristans afstudeervoorstelling OVER/\HERE. Voor There Never Was a Box slaan Tristan en Femke de handen opnieuw in elkaar in een gemeenschappelijke zoektocht naar en interesse voor het ontmantelen en in vraag stellen van identiteit en de inclusie van de man binnen feminisme.
Tavern Michelle
BRONKS / Ballet DommageIn etablissement Tavern Michelle pogen twee hardwerkende figuren de dag te overleven. Ze doden er de tijd door te wachten op wat komt en zich te wentelen in de herinnering. Tot onvoorziene stilte hen in de kleren kruipt. Het piepen van het eigen oor, het borrelen van de maag en het wegslikken van de gil. Tavern Michelle wemelt van vervallen kolder en mistige leegte. Geen monsters of spoken dwalen rond, het is net de afwezigheid van de horror die de stuipen op het lijf jaagt. Tavern Michelle gaat over de ongrijpbaarheid van angst en het ongemak van de leegte. De fysieke beeldende theatertaal van Ballet Dommage combineert op weergaloze manier kolder en tragiek. "Voor zowel kinderen als volwassenen is Tavern Michelle […] een waar avontuur. Kinderen kunnen zich verbazen over de dolle acties van de twee obers en volwassenen kunnen mijmeren over de betekenis die achter deze melancholische voorstelling schuilt. Voor beiden is de voorstelling een mix van diepgang en abstractie, die de tijd even doet stilstaan." - e-tcetera - Charlotte Durnajkin
De vrouw die zich verslikte in haar ondergoed
DE MAANEen speelse uitnodiging om samen te kijken naar hoe wij kijken. Ik zie… … een huis met een gat in de vloer en een waslijn. Wie woont er in dat gat? Ik zie een trap met een deur. Wat zit daarachter? Ik zie een propje plakband met een touwtje aan. Wat is dit? Een wolk? Een verfrommelde vlag? Een verloren poedel? Een verzameling van gevonden voorwerpen ontmoet een verzameling van absurde verhalen. Greet Jacobs en Salomé Mooij zochten allerlei vergeten spullen bij elkaar en bouwden er landschappen mee. Deze werden getoond aan kinderen over heel Vlaanderen en zij probeerden de wereldjes te benoemen en er verhalen bij te verzinnen. De opgenomen stemmen versmolten tot een compositie die niemand onberoerd laat. Begeleid door het koor van kinderstemmen gaan we op ontdekking langs miniatuurwereldjes en ruimtes waarin niets is wat het lijkt. Het is een reis doorheen het hoofd van kinderen, doorheen hun verhalen en twijfels. Een poëtische en beeldende voorstelling die zichzelf als een compositie ziet. Een compositie over durven kijken en verbeelden zonder juist of fout.